Alle 13 duurzaam
Van algenbadjes en brandnetelbroeken tot windmolens en zonnepanelen. Zet ergens het woord duurzaam voor en kapitaalkrachtig Nederland is tegenwoordig bereid er geld in te pompen. Idealisme, goede sier of ouderwets rekeningspekken? Revu zet de groenste geldschuivers op een rij.
‘Het geitenwollen-sokken-geurtje is echt vervlogen’, oordeelt rijkenprofessor en Quote-hoofdredacteur Sjoerd van Stokkum resoluut. ‘Groen is op dit moment gewoon big business. Vraag aan een investeringsfonds tien miljoen euro voor een of andere levensverzekeringspolis en de luiken gaan dicht. Giet er een milieuvriendelijk sausje overheen en je krijgt je lening onmiddellijk losgepraat. Banken denken echt: oh het is duurzaam, dus dan zal het ook wel goed zijn. Van groene energie tot creditcards, leningen, investeringsmaatschappijen, zelfs banken zelf die zich er helemaal in specialiseren. Het is gewoon dé trend op dit moment. Dan is het goud, dan weer vastgoed, dan de bloembollen of de IT, en momenteel is het groen waar de grote rendementen worden behaald.’
En wie staan er vooraan in de rij te dringen om een graantje mee te pikken? Juist ja, de rijken. Klimaatgoeroe Wubbo Ockels loopt te flyeren op de Miljonair Fair, half Laren wordt volgeplempt met zonnepanelen en niets maakt zo’n statement van je milieuvriendelijke hart als een eigen elektrische autootje tussen alle die benzineslurpende PC Hooft-tractors. ‘Het lijkt me niet meer dan logisch dat een deel van de Quote 500 hier bovenop springt’, vindt Van Stokkum. ‘Dat zijn nou eenmaal de mensen die snel kunnen schakelen, ook als de banken in de crisis misschien even minder snel met geld over de brug komen. Maar we moeten niet zo cynisch zijn om te denken dat deze jongens het puur en alleen voor het geld doen; een deel voelt zeker oprecht idealisme. Aan de andere kant hebben deze mensen als je het mij vraagt ook gewoon de luxepositie om zich druk te maken over het milieu. Ze hadden al zeker 10, 20, 30 miljoen binnengehaald voordat ze op de groene toer gingen en hoeven zich dus niet meer te bekommeren om hun hypotheek zoals jij en ik.’
Het neemt volgens Van Stokkum echter niet weg dat er sinds een jaar of twee simpelweg keihard te cashen valt met investeringen en beleggingen in duurzame ondernemingen en fondsen. ‘Ik geloof absoluut dat het mogelijk is om zonder groot startfortuin from scratch de Quote 500 binnen te wandelen door alleen te investeren in groen. Een aantal van deze mensen heeft bijvoorbeeld geld gestoken in een Nederlandse fabrikant die brandstof opwekt uit algenbadjes. Een vergelijkbaar bedrijf is dit jaar in Amerika naar de beurs gegaan en wordt inmiddels geschat op bijna een miljard. Natuurlijk is er idealisme, maar het rendement wordt aandachtig in de gaten gehouden, hoor.’
13. PETER BLOM (1956)
Zijn bescheiden jaarsalaris van 260.000 euro mag dan eigenlijk niet voldoende zijn voor een plek in deze lijst, Blom werd door de Financial Times niet voor niets uitgeroepen tot duurzaamste bankier dezer aardkloot. De CEO van Triodos leidde de enige Nederlandse bank die uitsluitend belegt in ethische verantwoorde zaken – van biologische geboer tot fairtrade gefrunnik – dwars door het crisismoeras naar een fikse groei en mocht daarom college geven aan de Tweede Kamer en lid worden van de prestigieuze Club van Rome. Dat het groene sausje Blom welgevalt was in Amsterdam overigens al duidelijk in de jaren ’70, toen hij als student economie bijkluste tussen de macrobiotische milkshakes en vega-burgers in het biologische eetcafé De Bast.
12. AD VAN WIJK (1956)
Het zag er in 2008 allemaal zo lekker uit voor de oprichter en CEO van Econcern. Zijn bedrijf was het vlaggenschap van de duurzame energievloot, kapitein Van Wijk werd Topman van het Jaar en met een frisse subsidiewind in de zeilen dobberde hij zo de Quote 500 binnen met een vermogen van 60 miljoen euro. Een jaar later leek een vergelijking met de Hulk echter beter op zijn plaats. Econcern bleek een groot groen monster dat overal een vinger in de groentepap had (elektrische auto’s, biobrandstof, zonnecellen, windmolens), maar volledig uit zijn shirt scheurde toen bleek dat geldschieters in crisistijden niet meer zo happig met investeringen strooien. Resultaat: Econcern failliet en Van Wijk die zijn vermogen zag teruglopen met een miljoentje of 55. Om het momenteel gewoon nog een keer te proberen met zijn duurzame vergelijkingssite greenem.nl
11. PETER BAKKER (1961)
Het TNT-opperhoofd nam bij zijn machtsgreep in 2001 niet genoegen met ambities zoals alle brieven in één keer in de juiste bus mikken. Nee, meneer ontmoette Nelson Mandela, zag het licht en was vastberaden zijn postbedrijf te transformeren tot beste jongetje van de klas. Niet alleen maatschappelijk, door de hulp aan uitgemergeld Afrika, maar ook op duurzaam vlak. Bakker was een van de eerste topbestuurders die uitgebreide klimaatsmaatregelen doorvoerde, rustte zijn wagenpark uit met zuinige bestelbussen en lanceerde zelfs een CO2-compenserende postzegel. Als gevolg lopen wereldverbeteraars als Bono en Bill Clinton met hem weg, werd hij overladen met prijzen als de Clinton Global Citizen Award, en prezen ecologische bloggertjes hem als ‘CEO om te zoenen’. Alleen op de werkvloer waren ze… eeeuh… minder lovend. Terwijl duizenden postbodes dreigen te worden wegbezuinigd, harkte de in mei afgezwaaide topman in tien jaar een kleine 20 miljoen euro binnen.
10. RUUD KOORNSTRA (1964)
De voormalige Lingo-producent werd besmet door de ‘groe-hoen!’-schreeuwende Neanderthalers in het publiek, en klimt sinds de verkoop van zijn productiehuis D&D in 2000 dus alleen nog uit bed als hij een duurzaam luchtje ontwaart. Met zijn investeringsmaatschappij Tendris cashte de rasoptimistische eco-ondernemer door groene energieboer Oxxio te verkopen en verder steekt hij – met fiat van ‘mijn marketingmanager’ Bill Clinton – geldinjecties in ledlampen, algenkwekerijen, CO2-compenserende vliegreisjes en een klimaatneutrale creditcard. Koornstra, goed voor een kleine 15 miljoen, heeft ondertussen een duurzaam optrekje uit het zand gestampt op Bonaire en werd met zijn gebolde wangetjes het Bourgondische covergezicht van elektrisch rijden door met zijn Lotus Elise non-stop van stopcontact naar stopcontact door het land te tuffen. ‘We hoeven niet in te boeten op de levenskwaliteit’, zo drukte hij Revu eerder dit jaar al op het hart. ‘We moeten niet minder, we moeten anders.’ Het is diezelfde boodschap waarmee hij dit voorjaar ook een LPF’je uit de kast trok door met de groenrechtse eenmansfractie Lijst Ruud Koornstra een gooi te doen naar een Eerste Kamerzetel. Tevergeefs.